کد مطلب:53171 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:266
مرد ذمی گفت: بنده خدا كجا می روی؟ امام فرمود: به كوفه. هر دو به راه ادامه دادند تا سر دو راهی رسیدند. هنگامی كه ذمی جدا شد و راه خود را پیش گرفت برود، دید كه رفیق مسلمانش از راه كوفه نرفت، همراه او می آید. مرد ذمی گفت: مگر شما نفرمودی به كوفه می روم؟ فرمود: چرا. شما از راه كوفه نرفتی: راه كوفه آن یكی است. می دانم ولی پایان خوش رفاقتی آن است كه مرد، رفیق راهش را در هنگام جدایی چند قدم بدرقه كند و دستور پیغمبر ما همین است، بدین جهت می خواهم چند گام تو را بدرقه كنم، آنگاه به راه خود بر می گردم. ذمی گفت: پیغمبر شما چنین دستور داده؟ امام فرمود: بلی. این كه آیین پیغمبر شما با سرعت در جهان پیشرفت كرد و چنین پیروان زیاد پیدا نمود، حتما به خاطر همین اخلاق بزرگوارانه او بوده است. مرد ذمی با امیرالمؤمنین به سوی كوفه برگشت. هنگامی كه شناخت همراه خلیفه مسلمانان بوده است، مسلمان شد و اظهار داشت: من شما را گواه می گیرم كه پیرو دین و آیین شما می باشم.[1] .
روزی امیرالمؤمنین علی علیه السلام در دوران خلافتش در خارج كوفه با یك نفر ذمی (یهودی یا مسیحی) كه در پناه اسلام بود، همراه شدند.